Kennir Biblían einlífi presta?

Kennir Biblían einlífi presta? Svaraðu



Þetta er áhugaverð spurning að svara, þar sem Biblían kennir ekki einu sinni að það eigi að vera prestar í nýja sáttmálanum sem Kristur stofnaði. Vinsamlegast lestu greinar okkar um prestdæmi trúaðra og játningu syndar fyrir presti til að fá frekari upplýsingar. Biblían fjallar um einlífi kirkjuleiðtoga, en ekki einlífi presta.



Hvað varðar einlífi kirkjuleiðtoga, í 1. Korintubréfi 7. kafla, kennir Páll postuli: Ógiftur maður hefur áhyggjur af málefnum Drottins - hvernig hann getur þóknast Drottni. En kvæntur maður hefur áhyggjur af málefnum þessa heims - hvernig hann getur þóknast konu sinni - og hagsmunir hans eru skiptir (1. Korintubréf 7:32-34). Í sumum tilfellum hefur einlífi jákvæð áhrif á ráðuneytið. Ef kirkjuleiðtogi er laus við maka- og fjölskylduábyrgð getur hann einbeitt sér betur að því að þjóna öðrum. Jesús nefnir að sumir hafi orðið geldingar fyrir Guðs ríki (Matt 19:12). Friðhelgi er örugglega leyft fyrir kirkjuleiðtoga og að vissu leyti er það hvatt. Hins vegar, Ritningin krefst hvergi einlífi fyrir þá sem þjóna í kirkjuleiðtogastöðum.





Í 1. Tímóteusarbréfi 3:1-13 og Títusarbréfi 1:6-9 virðist Páll postuli gera ráð fyrir að öldungar, biskupar, umsjónarmenn og djáknar verði giftir. Taktu eftir setningunum eiginmaður einnar konu (1. Tímóteusarbréf 3:2, 12; Títus 1:6), hann verður að stjórna sinni eigin fjölskyldu vel (1. Tímóteusarbréf 3:4,12) og börn hans hlýða honum af tilhlýðilegri virðingu (1 Tímóteusarbréf 3:4; Títus 1:6). Um tengt mál, vinsamlegast lestu grein okkar um hvort þessi ritning þýði að kirkjuleiðtogi verði að vera giftur og eiga börn. Þó að þessar ritningar séu ekki skilyrði fyrir kirkjuleiðtoga til að vera giftir, þá gefa þær örugglega greiðslur fyrir kirkjuleiðtoga til að giftast. Það er því and-biblíulegt fyrir hvaða kirkju sem er að krefjast trúleysis leiðtoga sinna.



Hvers vegna krefst þá rómversk-kaþólska kirkjan (og nokkur önnur kristnir kirkjudeildir) einkalífs presta/kirkjuleiðtoga? Friðhelgi presta á sér áhugaverða sögu. Fyrstu opinberu yfirlýsingar kirkjunnar sem krefjast einhvarfs birtust á ráðum Elviru (306 e.Kr.) og Karþagó (390 e.Kr.), þó að klerkafriðhelgi, í minna mæli, hafi örugglega verið á undan þessum ráðum. Á endanum varð einlífi hins vegar opinber krafa rómversk-kaþólsku kirkjunnar vegna iðkunar frændhyggja. Kirkjuleiðtogar voru að gefa börnum sínum stöður í kirkjunni, þrátt fyrir skort á hæfni eða þjálfun. Ennfremur voru kirkjuleiðtogar að gefa kirkjueignum til afkomenda sinna. Afleiðingin var sú að rómversk-kaþólska kirkjan setti skyldu til að halda friðhelgi einkalífsins til að koma í veg fyrir að prestar hennar væru með fjölskyldutengsl sem gerðu frændhyggja aðlaðandi.



Aftur, Biblían hvetur, en krefst ekki einlífi presta / kirkjuleiðtoga. Reyndar viðurkennir Páll að flestir kirkjuleiðtogar munu vera giftir. Rómversk-kaþólska krafan um trúleysi er sorglegt dæmi um að kirkjan tekur eitthvað sem Biblían hvetur til og umbreytir því í kröfu til að vernda eigin hagsmuni. Enn sorglegri er skaðinn sem hefur orðið vegna kröfu rómversk-kaþólsku kirkjunnar gegn Biblíunni. Karlmenn sem Guð hefur hvorki gefið né kallað til að vera óhóflegir (1. Korintubréf 7:7) eru krafðir um að vera einhleypir og afleiðingin er gríðarleg mistök á sviði framhjáhalds, saurlifnaðar og kynferðislegrar misnotkunar á börnum.





Top