Hvað segir Biblían um kulnun?

Svaraðu



Allir sem hafa upplifað kulnun vita að það er ekki eitthvað sem hann vill upplifa aftur. Kulnun er almennt lýst sem uppgefin ástandi þar sem einstaklingur missir áhuga á tiltekinni starfsemi og jafnvel í lífinu almennt. Kulnun er ástand tilfinningalegrar, líkamlegrar, félagslegrar og andlegrar þreytu. Það getur leitt til skertrar heilsu, félagslegrar fráhvarfs, þunglyndis og andlegrar vanlíðan. Oft er kulnun afleiðing af langvarandi áreynslu á tilteknu verkefni (almennt án augljósrar endurgreiðslu eða enda í sjónmáli) eða því að bera of miklar byrðar (eins og þeir sem eru í hjálparstarfi eða í stöðu vald, meðal annarra). Kulnun getur verið algeng meðal þeirra sem eru í erfiðum störfum sem telja sig knúna til að þóknast jarðneskum húsbónda til að halda starfi sínu og halda áfram að sjá fyrir fjölskyldum sínum. Í vestrænni menningu ríkir guð peninganna og kröfur hans leiða oft til kulnunar. Kristnir menn eru ekki ónæmar fyrir kröfum efnahagslegrar veruleika eða að upplifa ótta við að verða ekki við þeim kröfum. Því miður getur kulnun einnig verið algeng meðal þeirra sem starfa við kristna þjónustu og þeirra sem taka mikinn þátt í kirkjum sínum. Í þessum tilfellum finnur fólk sig stundum knúið til að þjóna guði framleiðni og verka. Kulnun getur gerst hvar sem er. Það er afleiðing yfirþyrmandi krafna eða ábyrgðar, annaðhvort settar á okkur af öðrum eða af okkur sjálfum, sem við einfaldlega getum ekki borið. Svo hvað segir Biblían um kulnun?



Jesús sagði: Komið til mín, allir þér sem eruð þreyttir og hlaðnir, og ég mun veita yður hvíld. Takið á yður mitt ok og lærið af mér, því að ég er hógvær og auðmjúkur í hjarta, og þér munuð finna hvíld fyrir sálir yðar. Því að mitt ok er ljúft og byrði mín létt“ (Matt 11:28–30). Hin fullkomna lausn fyrir þá sem upplifa kulnun er að finna hressingu í Kristi. Fyrir þá sem eru með sérstaklega mikla kulnun, getur þessi hressing falið í sér að fá læknisaðstoð og breyta lífi sínu verulega. Aðrir gætu fundið hressingu með því að leita til ráðgjafa. Lestur uppörvandi ritninga (eins og Rómverjabréfið 8, Jóhannesarbréfið 15 eða Sálmur 139) getur verið mjög lífgefandi. Jafnvel einfaldar athafnir eins og að elda, fara í göngutúr, leika við börnin eða horfa á fyndinn þátt getur verið endurnærandi.





Forvarnaráætlunin við kulnun er að hvíla í Jesú og fylgja leiðsögn hans fyrir lífið.



Kulnun er oft afleiðing af sjálfsbjargarviðleitni. Hinir sjálfbjarga taka að sér hlutverk frelsara frekar en að treysta Guði til að framkvæma eigin vilja. Þeir byrja að sjá hverja þörf sem köllun sína, frekar en að biðja um visku Guðs og leiðsögn. Þetta getur átt sér stað í þjónustuumhverfi þegar prestur reynir að vinna verk alls líkama Krists, í viðskiptaumhverfi þegar einhver þvingar fram ákveðna áætlun eða verkefni, í fjölskylduumhverfi þegar foreldri tekur ábyrgð á velgengni og hamingju. barns og í fjölmörgum öðrum aðstæðum.



Önnur orsök kulnunar er skortur á sjálfumönnun. Þeir sem sjá ekki um sjálfa sig skilja ekki hversu mikils Guð metur þá. Þeim tekst ekki að sætta sig við hvíld hans og ást hans til þeirra, heldur píslarvottar sjálfum sér á altari þess að þóknast öðrum. Þeir geta fórnað svefni, nært líkama sinn illa, oflengt tímaáætlun sína eða vanrækt þarfir sínar á annan hátt. Hvort sem það er skortur á sjálfumhyggju eða kröfu um sjálfsbjargarviðleitni, þá stafar kulnun af skorti á skilningi á eðli Guðs og væntingum hans til líf okkar.



Vinnan er hluti af mannlegri köllun (1. Mósebók 1:28; 2:15; Kólossubréfið 3:23; 2. Þessaloníkubréf 3:10). Generativity er hluti af því sem gefur lífi okkar tilfinningu fyrir merkingu og tilgangi. Einnig er ætlast til að kristnir menn séu fórnfúsir og gefi stundum fram úr sjálfum sér. Hins vegar, hvergi í Biblíunni setur Guð að jöfnu viðurkennd okkar eða sjálfsmynd og verk okkar. Og hvergi fyrirskipar eða leyfir Guð að vinna svo mikið að við verðum útbrunnin. Frekar er verk okkar að vera kraftmikil af honum. Hann sýndi fram á mikilvægi hvíldar á sjöunda degi sköpunarinnar og með hvíldardagsboðuninni (1. Mósebók 2:2-3; 2. Mósebók 20:8-11; Mark. 2:27). Eftir einn sérstaklega annasaman tíma bauð Jesús lærisveinum sínum burt frá mannfjöldanum til hvíldar (Mark 6:31). Jesús sagði að koma til hans með byrðar okkar og taka hans ok í staðinn. Hann gaf okkur líka heilagan anda sem getur veitt okkur dómgreind í hvaða verkum við eigum að segja „já“ við.

Móse hefði brunnið út, nema fyrir viturlega ráðleggingu Jetrós tengdaföður síns. Sagan er að finna í 2. Mósebók 18:14-23. Móse hélt að hann væri að gera vilja Guðs með því að sitja sem dómari og heyra mál fólksins. Jethro viðurkenndi hins vegar réttilega að þetta væri ekki verk fyrir einn mann að sinna einum. Að lokum myndi Móse brenna út og fólkið yrði óánægt. Til að forðast kulnun varð Móse að sætta sig við að ekki væri öllum þörfum ætlað að vera uppfyllt af honum. Guð fól Móse að vera leiðtogi, ekki að sinna hverri skyldu. Jetró ráðlagði Móse að fela öðrum áreiðanlegum mönnum það verkefni að dæma þjóðina. Þannig var fólkinu veitt réttlæti, aðrir fengu tækifæri til að taka þátt í áætlun Guðs og þörf Móse fyrir persónulega umönnun var mætt.

Postularnir í frumkirkjunni framseldu líka skynsamlega sum verkefni í Postulasögunni 6:1-6 þegar þeir skipuðu djákna til að hjálpa til við að bera byrðina af þjónustunni til kirkjunnar. Jesús veitir hvíld fyrir sálir okkar og mörk fyrir tímaáætlun okkar. Hann gefur okkur líka samfélag til að hjálpa til við að framkvæma verkið sem hann hefur undirbúið fyrir okkur. Líkami Krists er ætlað að starfa sem ein heild, hver limur hjálpar til við að bera byrðar annarra og hvílir allir í Kristi (Galatabréfið 6:2; Efesusbréfið 4:16; Rómverjabréfið 12:6-8; 1. Korintubréf 12:7, 27; Hebreabréfið 4:9-11).

Höfundur Hebreabréfsins skrifaði: „Og við skulum hlaupa með þrautseigju kapphlaupið sem okkur var ætlað og beina sjónum okkar að Jesú, brautryðjanda og fullkomnara trúarinnar. Vegna gleðinnar, sem fyrir honum var, þoldi hann krossinn, fyrirlitaði skömm hans, og settist til hægri handar hásæti Guðs. Líttu á hann sem þoldi slíka mótstöðu syndara, svo að þú þreytist ekki og missir kjarkinn' (Hebreabréfið 12:1b-3). Til að þrauka – halda áfram í köllun okkar án þess að brenna út – verðum við að einbeita okkur að Jesú. Eða, til að nota aðra myndlíkingu, verðum við að vera tengd vínviðnum (Jóhannes 15:1-17). Þetta er góð biblíuleg og sálfræðileg ráð. Í sumum rannsóknum hefur það að forðast kulnun verið tengt andlegri vellíðan. Því betur sem okkur líður andlega, því minni líkur eru á kulnun. Þegar við erum í líflegu sambandi við Guð og tökum á móti okkur af honum, erum við ólíklegri til að ýta mörkunum sem Guð hefur sett okkur eða vinna okkur út fyrir það sem hann myndi biðja um. Við erum líklegri til að viðurkenna hvað Guð kallar okkur til að gera og hvað hann er ekki kallar okkur til að gera. Guð býr okkur undir það sem hann kallar okkur til (Hebreabréfið 13:20-21; Efesusbréfið 2:10). Þegar Guð fyllir anda okkar stöðugt er ómögulegt að þorna upp og brenna út.

En hvernig lítur það út í raun og veru að treysta á Jesú? Það verður mismunandi fyrir hvern einstakling. Fyrir suma mun það þýða að rannsaka eigið hjörtu og fjarlægja skurðgoð sjálfsbjargar. Fyrir aðra mun það vera að ögra trausti þeirra á Guð með því að læra að segja „nei“. Fyrir suma þýðir það að ráðfæra sig við Guð áður en þeir segja „já“. Fyrir aðra mun það þýða að vera viljandi með sjálfumönnun. Sjálfsumhyggja felur ekki aðeins í sér að sjá um líkama sinn sem musteri heilags anda (1. Korintubréf 6:19-20) með því að fá rétta hreyfingu, svefn og næringu; það þýðir líka að gefa sér tíma til að hlæja, taka þátt í áhugamálum, vera með vinum, vera einn, fara í gönguferð, liggja í baði, lesa bók, skrifa dagbók, í rauninni að njóta þess sem Guð hefur gert til að vera lífgefandi fyrir þig. Að gera ráðstafanir til að treysta á Jesú getur haft mjög raunverulegar afleiðingar. Oft þegar við byrjum fyrst að setja mörk, eins og þau sem þarf til að forðast kulnun, bregðast sumir þeirra í kringum okkur ekki vel við. Þegar einstaklingur er vanur stöðugu „jái“ þínu, þá veit hann kannski ekki hvernig á að höndla „nei“. Vinnuveitendur, fjölskyldur og kirkjufélagar skilja kannski ekki hvað þú ert að gera. Þú gætir jafnvel orðið fyrir því að missa sambönd, en þú gætir líka lent í því að taka þátt í enn ríkari samböndum og virkilega njóta athafna lífsins. Þegar við fylgjum Guði getum við treyst því að hann sé trúr til að sjá fyrir þörfum okkar (Matteus 6:33). Guð hefur hannað okkur og hann veit hvað er best fyrir okkur. Þegar við treystum á hann getum við treyst honum til að gera leiðir okkar beinar (Orðskviðirnir 3:5-6). Það þarf visku, dómgreind og trú til að lifa innan viðmiða Guðs, en það er þar sem við finnum hið sanna líf.

Við náum okkur eftir kulnun með því að ganga inn í hvíld Guðs. Við forðumst kulnun næst með því að vera í takt við sérstaka stefnu Guðs fyrir líf okkar. Það þýðir að við ráðfærum okkur við hann um stundaskrár okkar, við gefum okkur tíma til að sjá um okkur sjálf og við lærum að treysta á styrk hans til að framkvæma skyldur okkar. Sjálfsmynd okkar er ekki dregin af þeim verkefnum sem við tökum á okkur heldur af sambandi okkar við Jesú. Við gerum verkið sem hann kallar okkur til og við gerum það af öllu hjarta en förum ekki út fyrir þau mörk sem hann hefur sett. Við þiggjum hjálp frá öðrum vegna þess að Guð hefur kallað okkur til samfélags. Við þiggjum hvíld hans vegna þess að hún er náðargjöf ástríks og viturs föður. Guð hefur meiri áhuga á sambandi okkar við hann en hann á verki okkar (Hósea 6:6). Það er ekkert andlegt við það að 'brenna út fyrir Jesú'.