Hver voru 400 ára þögn?

Hver voru 400 ára þögn? Svaraðu



400 ára þögnin vísar til tímans milli Gamla testamentisins og Nýja testamentisins, þar sem Guð talaði ekki, svo við vitum, - engin ritning var skrifuð. 400 ára þögnin hófst með viðvöruninni sem lokaði Gamla testamentinu: Sjá, ég ætla að senda þér Elía spámann áður en hinn mikli og hræðilegi dagur Drottins kemur. Hann mun endurheimta hjörtu feðranna til barna sinna og hjörtu barnanna til feðra sinna, svo að ég komi ekki og slægi landið með bölvun“ (Malakí 4:5-6) og lauk með komu Jóhannesar. skírarinn, forveri Messíasar.



Á þeim tíma sem Malakí var viðvörun, um 430 f.Kr., höfðu Gyðingar snúið aftur til Ísraels úr babýlonskri útlegð (sem kaupmenn, ekki hirðar). Medó-persneska heimsveldið réði enn Ísrael og musterið hafði verið endurreist. Bæði lögmálið og prestdæmið af ætt Arons höfðu verið endurreist og Gyðingar höfðu gefist upp á tilbeiðslu sinni á skurðgoðum. Engu að síður var viðvörun Malakís ekki að ástæðulausu. Gyðingar misþyrmdu konum sínum, giftust heiðingjum og tíunduðu ekki, og prestarnir vanræktu musterið og kenndu ekki fólkinu vegu Guðs. Í stuttu máli, Gyðingar voru ekki að heiðra Guð.





Árið 333 f.Kr. féll Ísrael fyrir Grikkjum og árið 323 f.Kr. það féll Egyptum í skaut. Gyðingum var almennt komið vel fram við alla þessa valdatíma og þeir tóku upp gríska tungu og marga gríska siði og siði, og í Egyptalandi var Gamla testamentið þýtt á grísku. Sú þýðing, Septuagint, kom víða í notkun (og er oft vitnað í hana í Nýja testamentinu).



Lög gyðinga og prestdæmið hélst meira og minna ósnortið þar til Antíokkus hinn mikli í Sýrlandi náði Ísrael árið 204 f.Kr. Hann og arftaki hans, Antiochus Epiphanes, ofsóttu gyðinga og seldu prestdæmið og árið 171 f.Kr. Epifanes afhelgaði hið allra allra allra. Þessi vanhelgun leiddi til uppreisnar Júdasar Makkabeusar af prestsætt Arons og árið 165 f.Kr. gyðingar náðu Jerúsalem aftur og hreinsuðu musterið. Hins vegar héldu bardagar áfram á milli Gyðinga og Sýrlendinga þar til Rómverjar náðu yfirráðum yfir Ísrael árið 63 f.Kr., en þá gekk Pompeius inn í Hið allra allra helgasta og hneykslaði og bitnaði gyðinga enn og aftur. Árið 47 f.Kr. setti Cæsar Antipater, afkomanda Esaú, sem prókúra í Júdeu og í kjölfarið skipaði Antipater tvo syni sína sem konunga yfir Galíleu og Júdeu.



Þegar Nýja testamentið opnar, var sonur Antipaters, Heródes mikli, afkomandi Esaú, konungur og prestdæmið var af pólitískum hvötum en ekki af ætt Arons. Pólitík leiddi einnig til þróunar tveggja helstu fylkinga, saddúkea og farísea. Saddúkear voru hlynntir frjálslyndum viðhorfum og venjum Grikkja. Þeir héldu aðeins við Torah hvað trúarbrögð varðar en eins og flestir aðalsmenn töldu þeir ekki að Guð ætti að hafa neinn þátt í að stjórna þjóðinni. Farísearnir voru íhaldssamir ofstækismenn sem með hjálp fræðimannanna þróuðu trúarlög að því marki að áhyggjur og umhyggja fólks var í rauninni tilgangslaus. Auk þess höfðu samkunduhús, nýir tilbeiðslustaðir og félagsstarfsemi sprottið upp um allt land, og trúarleg og borgaraleg mál voru stjórnað af minni og stærri æðstu æðstu æðstu æðstu æðstu æðstu æðstaráðinu og sjötíu öðrum meðlimum sem afhentu út réttlæti, stundum með 39 svipuhöggum af fullum krafti.



Á milli tíma Malakís og komu Messíasar rættust nokkrir spádómar, þar á meðal 2.300 dagar afhelgunar milli 171 og 165 f.Kr. (Daníel 8:14). Hins vegar nýtti fólkið hvorki uppfylltu spádómana né þau 400 ár sem þjóðinni var gefin til að rannsaka Ritninguna, leita Guðs (Sálmur 43-44) og búa sig undir komandi Messías. Reyndar blinduðu þessi ár þjóðina og heyrnuðu niður að því marki að flestir Gyðingar gátu ekki einu sinni íhugað hugmyndina um auðmjúkan Messías (Sakaría 9:9; Jesaja 6:10; Jóh 12:40).

Tæp tvö árþúsund eru liðin frá því að kanónan Nýja testamentisins var fullgerð, og þó Orðið sé fullt af náð og sannleika, og þó fæðing, líf og dauði Jesú hafi uppfyllt ótrúlega fjölda spádóma, þá eiga Gyðingar sem þjóð enn ekki opna augu og eyru. En Jesús kemur aftur og einn daginn munu leifar bæði sjá og heyra.



Top